Yvonne Spierings is de eigenaresse van Supervelg
“Ik sta er natuurlijk niet helemaal alleen voor, samen met mijn man en regelmatig met de hulp van mijn zoon redden wij ons prima”
Ik pas wel in een mannenwereld
Yvonne spierings is de kersverse eigenaresse van Supervelg.nl, een bedrijf in drunen dat beschadigde velgen repareert en renoveert. Een echte mannenwereld? “Een beetje wel” beaamt Yvonne, “maar ik denk dat ik me er daarom juist zo in thuis voel!”
Van één dag in de week…
“De vorige eigenaren, Wilma en Franco, ken ik al jaren. Wilma en ik waren tien jaar geleden collega’s bij Office Centre in Den Bosch. We hadden een klik en zagen elkaar ook privé regelmatig. Daardoor maakte ik het ontstaan van Supervelg.nl van dichtbij mee. Franco knapte eerst aan huis beschadigde velgen op. Toen het bedrijf groeide, kwam het moment dat ook Wilma in het bedrijf ging werken en ik afscheid van haar nam als collega. We hielden contact en een paar jaar later vroegen ze mij of ik ze een dag in de week wilde komen helpen in het bedrijf. Daar had ik wel oren naar, het was heel anders dan mijn kantoorbaan. Daar was het netjes en overzichtelijk, hier was het aangenaam rommelig in mijn ogen.”
…Naar fulltime
“Het bleek een mooie afwisseling, ik had er echt lol in. De gezelligheid, de omgang met de klanten. En ik vond het prima om tussen de mannen te werken. Die staan nuchterder in het leven, doen niet aan roddel en achterklap. Heerlijk! Ik pas wel in een mannenwereld. Als mijn vader vroeger een auto ging kopen, dan ging ik mee. Ik was altijd al bezig met auto’s. En ik houd van voetballen, haha! Ik zat heel kort op de kappersschool. Maar dat vrouwengedoe, dat gefriemel, dat is niks voor mij. Laat mij maar flink sjouwen. Dus toen ik hier na een paar jaar fulltime aan de slag kon, hoefde ik daar niet lang over na te denken.”
“In de aanloop naar de overname had ik het zo af en toe spaans benauwd. Maar ik fikste het wel”
“In december 2014 vertelden Wilma en Franco dat ze ermee gingen stoppen. Ze hadden het bedrijf zelfs al te koop gezet. In eerste instantie stak ik mijn koppie in het zand en dacht: ik zie wel wat er gebeurt en wie het overneemt. Maar ik vond het wel heel jammer. Het bedrijf liep lekker en je moet toch afwachten wat een nieuwe eigenaar ervan maakt. Dus informeerde ik regelmatig of er al gegadigden waren. Die waren er niet, of althans geen serieuze. Totdat ik er tijdens zo’n gesprek plotseling uitflapte dat ik het bedrijf wel wilde overnemen, als het wat kleiner en overzichtelijker zou zijn. Ik schrok er zelf van. Al die tijd was ik daar blijkbaar onbewust toch mee bezig geweest.”
Kleiner maar fijner
Ik red het prima alleen
“In de aanloop naar de overname had ik het zo af en toe spaans benauwd. Ik moest van alles regelen: een bedrijfsplan schrijven en om de tafel met de bank. Allemaal zaken waar ik weinig ervaring mee had, maar ik fikste het wel! En naarmate de vorige eigenaren steeds meer afstand namen van de bedrijfsvoering, merkte ik gelukkig al snel dat ik het heel goed in m’n eentje red.
Bovendien sta ik er niet alleen voor, samen met mijn man en regelmatig met de hulp van mijn zoon redden wij ons prima.”
Groeien